Spokojnie, to tylko migrena! Jak przeżyć atak?

Jest parę chorób, o których od razu wiemy, że coś się dzieje. Opaska na nadgarstku “jestem cukrzykiem” wielu osobom podpowiada co robić. Co z tymi, którzy w czasie ataku migrenowego nie są w stanie nic powiedzieć lub bełkoczą jakby byli pijani? 

Migrena klasyczna, czyli poprzedzana aurą jest podobno jedną z rzadszych postaci. Znalazłam się w gronie tych szczęśliwców, którzy otrzymali ją w prezencie od losu. Po wielu latach diagnostyki i prób zrozumienia z czym przyszło mi się zmierzyć udało  się i żyję prawie normalnie. Prawie, bo zdarza mi się w ostatniej chwili odwołać spotkanie, bo moja przypadłość dała o sobie znać.

Jak wygląda napad migrenowy? 

Różnie. Zwykle poprzedzony jest mroczkami, czasami zawrotami głowy. Po mroczkach następuje drętwienie ręki- palce, nadgarstek, czasem do ramienia. Chwilę później włącza się drętwienie okolic nosa, policzków i ust i wita mnie afazja. Nie jestem w stanie zebrać myśli, powiedzieć czegokolwiek, mózg i język odmawiają posłuszeństwa. Ciężko jest mi zebrać myśli a co dopiero ubrać je w słowa!

I do tego ślepnę.  Serio, w takich momentach marzę o tym, by być w domu, bo tam jest najbezpieczniej i najlepiej. Czasem jednak muszę się przebić przez całe miasto z coraz mniejszą świadomością tego, co się dzieje dookoła.  Zamazują mi się obrazy, nie jestem w stanie stać, nie wiem gdzie iść. Robi mi się niedobrze. Zapachy, światło, dźwięki i drętwienia powodują, że mam ochotę pozbyć się wszystkiego wraz z wnętrznościami. Nie wiem jak mogę to zrobić, skoro mój język stanął kołkiem i nie ma opcji, by chociaż połknąć tabletkę i się nie udusić.

Na pewno się nawaliła!

Czasem biorą mnie za nawaloną dziunię a ja zaczynam panikować. Chcę płakać, wołać o pomoc, ale wiem, że mi się nie uda. Żałuję wtedy, że nie mam bransoletki “mam migrenę, pomóż mi!”. Po nagłym uderzeniu bólu głowy jest już po wszystkim – mrowienie przechodzi, mogę ruszać rękoma, wraca widzenie, mogę mówić. Tylko głowa tak pęka, jakbym miała umrzeć. I potrafi pulsować i drażnić przez kolejny dzień lub dwa. Boli. Często boli tak, że można wyć do księżyca. Wiem, że przejdzie, ale tak bardzo boli. Byle do końca.

Z każdym miesiącem uczę się rozróżniać kolejne rodzaje bólu głowy i bardzo często przy początkowej fazie migreny mam nadzieję, że to nie to i czasami nie biorę leków przeciwbólowych. To jest błąd. Z drugiej strony nigdy nie opuści mnie nadzieja, że to tylko chwilowe, że się nie rozwinie i to wcale nie jest atak mendy migreny.

Jak możesz pomóc migrenikowi? 

Masz wiele możliwości. Możesz:

• pomóc mi wziąć i popić tabletkę (zapewne mam ją w torebce/ plecaku)
• zostać przy mnie (weź pod uwagę, że mogą pojawić się torsje, to niezależne ode mnie, lecz niegroźne)
• odholować mnie do domu lub w inne bezpieczne, w miarę ciche miejsce
•  posadzić mnie w bezpiecznym miejscu i obserwować aż minie atak

Raczej nie wymagam wezwania karetki, niedługo wszystko samo minie a ja będę bardzo wdzięczna za odrobinę troski.

W warunkach domowych sprawdzają się też masaże karku czy stóp, jednak nie jest to rodzaj pomocy o którą proszę. Wystarczy podać mi trochę wody, pomóc znaleźć tabletkę i nie panikować w gnającym we wszystkie strony tłumie.

Może i wyglądam jak pijana i nie potrafię się wysłowić, jest mi słabo i nie wiem co się dzieje, ale za chwilę to minie i znów będę szaloną, radosną osóbką jaką zwykle znasz.

W takich chwilach nie widzisz mnie – widzisz migrenę. Jedną z wielu tak bardzo lekceważonych chorób. Możesz mnie brać za księżniczkę, ale gdy tylko ból minie znów zapomnę, że jestem chora. Do następnego ataku.